Londyn, Moi Mili, to miejsce, w którym pada. Dużo pada. A jak nie pada przez prawie dwa tygodnie, to nadlatują kosmici, przylatuje piach znad Sahary, huragany i ogólnie strach się bać i nos z biblioteki wychylić. I właśnie wtedy, w tej bibliotece nieszczęsnej, kiedy próbuje się zwolnić trochę pamięci, można odkryć zakopaną gdzieś między przepisami na wegańską lasagne, a listem motywacyjny do pracy do której nigdy nas nie przyjeli, taką oto perełkę, w postaci pliku zapomnianych zdjęć z zeszłorocznych wakacji. Wspomnienia tegorocznych, Islandzkich, raczej mi bezsłoneczności nie rozświetlą, a piachu do serca nie przybliżą. Dominikano, czyń więc honory!

Słońce. W oczy. Świeci.

O! O! Teraz nie widać ile zjadłam na śniadanie!

Cześć!

Chciałabyś może…

… razem ze mną polatać?

Kiedy nie spodziewasz się…

… a ona nadchodzi!

A później…

…widzisz…

… kolory.

I przestaje Cię obchodzić…

… to jak wyglądasz.

Bez nawet…

… dwóch zdań.

Kamiory muszą być.

Bo jak to tak bez kamiorów?

Boring.

Fun.

Before.

After.

A teraz…

…wracamy…

… do rzeczywistości.